Polonica

Wyjeżdżając do Belgii, byliśmy święcie przekonani, że Polska będzie prze Belgów postrzegana jako kraj bardzo egzotyczny -- że Belgowie nie będą mieli pojęcia o polskiej kuchni, polskich zwyczajach, i że w ogóle będziemy musieli wyjaśniać, że w Polsce nie ma wojny, a niedźwiedzie nie chodzą po ulicach (no, może lekko koloryzuję, ale...).

Rzeczywistość nie mogła okazać się dalsza od naszych oczekiwań. Zadziwiająco wiele Belgów wie nie tylko, gdzie Polska leży, lecz nawet słyszała o Kaczyńskich (paradoksalnie, bliźniacy są niezłym towarem eksportowym). To jednak nic. Polskie akcenty spotykamy prawie na każdym kroku:

• W mojej ulubionej piwiarni większość bywalców umiała powiedzieć “Na zdrowie” zanim tam się pojawiłem po raz pierwszy.
• Dziewczyna mojego dobrego znajomego (Flamanda, rzecz jasna) skończyła polonistykę (w Leuven) i mieszkała przez rok we Wrocławiu (na niego miało to taki wpływ, że potrafi powiedzieć dość naturalnie “Dwe Wahki sthong prosze”).
  
• Pewien znajomy student filozofii ma krewnego, który ma żonę Polkę i był na ich ślubie w Grudziądzu (z niewiadomych przyczyn jako miasto, które bardzo chciałby zobaczyć jeszcze w Polsce wymieniał Jelenią Górę -- zapewne na tym weselu zrobiono go w... jelenia).
• Jeden z dwóch leuveńskich filozofów analitycznych, Roger Vergauwen, studiował slawistykę i w związku z tym uczył się przez trzy lata polskiego (choć jego umiejętność mówienia po polsku jest na poziomie mojej mówienia po rosyjsku, czyli utajona).

Co więcej, Belgii póki co nie zalała fala polskich imigrantów za chlebem, więc mamy całkiem niezły wizerunek (chociaż w Anglii aż tak złego mieć nie możemy, bo znajomy Anglik deklaruje na serio chęć uczenia się polskiego). Mimo wszystko milej jest, jak ktoś Ci mówi, że miał do czynienia z Polakami jako lobbystami w Parlamencie Europejskim niż że miał panią do sprzątania Polkę...

Zatem, zupełnie kontrintuicyjnie, okazuje się, że Belgowie mają przeciętnie większą wiedzę na temat Polski niż Polacy na temat Belgii.

Niestety, nie jest zupełnie kolorowo. O ile o bliźniacy jako towar eksportowy są całkiem nieźle (jak na swoją jakość) sprzedawani, o tyle nie da się tego powiedzieć o polskiej filozofii. Nikt nie słyszał o żadnych profesorach UW, szkoła lwowsko-warszawska też pozostaje szerzej nieznana. Jedynym polskim filozofem, o którym prawie na pewno każdy coś wie, jest Alfred Tarski. Ech... A szkoła lwowsko-warszawska byłaby takim świetnym towarem eksportowym, o ileż lepszym od Kaczyńskich...